Kącik NC

Na początku już mały minus za wymagania gry. Według nich, mój komputer nawet nie łapał się na minimalne, ale mimo to zagrałem. Wiadomo, nie była to gra 60 fps + ustawienia na najwyższym poziomie, ale grało się komfortowo, lag był akceptowalny.

Wprowadzenie było stanowczo za długie. No i drugi minus, w SR3 na koniec można było wybrać szczęśliwe zakończenie albo fatalne zakończenie. Pisałem w recenzji SR3, że wybór (szczęśliwego) był oczywisty, jednak wybór był. A tutaj już na samym początku pojawiają się postacie, które w fatalnym zakończeniu zginęły. Twórcy wdepnęli w bagno i nie wiedzieli jak z niego wyjść? Mimo to początkowa akcja fajna (dlaczego tylko w tej misji jeden jedyny raz był możliwy szturm przez drzwi połączony z zwolnieniem czasu?) i już od razu super zgranie muzyczne Aerosmitha „Don’t want to miss a thing” (proszę porównać teledysk z akcją misji). No i potem ot tak zostajemy prezydentem Ameryki. Huh? Przy okazji jeszcze przylatują kosmici, którzy nas porywają, a planetę niszczą jednym strzałem. Wchodzimy więc do czegoś w rodzaju Matrixa i tam siejemy spustoszenie.

W tym momencie potencjalny kupca gry (gra kosztowała na początku 125 zł!) może czuć się oszukany, bowiem jesteśmy w tym samym mieście co w SR3, które przeszło jedynie niewielką metamorfozę. Pojazdy w większości te same, mini gry niemal żywcem skopiowane, a te nowe w postaci zręcznościówek to bardziej wkurzają niż bawią. Jedyne co naprawdę się zmieniło to misje główne. Czy warte tylu pieniędzy?

SR4 kontynuuje fabułę z poprzednich części, więc fajnie było zobaczyć stare twarze z SR3 (Oleg nokautuje fana), ale z drugiej strony przez całą grę było sporo odwołań do SR1 i SR2, które wyszły jedynie na konsole, więc znowu gracz czuje się jak we mgle.

Historia opowiedziana w grze jest kiepska, mocno naciągana (kosmita porywa Johnny’ego już na początku SR3). Duży spadek w stosunku do poprzednika, gdzie było kilka zwrotów akcji. Jedyne co tutaj mi się spodobało, to niedoszły finał – niby wszyscy gotowi na ostateczne rozprawienie, ale potem wszystko się pochrzaniło i trzeba było się ewakuować. To było naprawdę dobre.

Gra się niemal tak samo jak SR3, dużo podobieństw, ba, nawet niektóre pliki gry mają w nazwie „SR3”. Największą nowością są super moce, które sprawiają, że wszelkie pojazdy w grze są bezużyteczne, bo szybciej jest się przemieścić przy pomocy supersprintu i superskoku. Przy okazji zbieramy setki rozsianych po mieście przedmiotów, co niektórzy w internecie określili jako „podobałoby się tylko 12-latkowi”.

Gra w moim odczuciu jest dużo poważniejsza od poprzednika, gdzie morda sama się śmiała co jakiś czas, a tutaj musiałem się męczyć skakaniem po budynkach by zbierać przedmioty. Saints Row przeszedł ogromną zmianę – na początku seria była zwykłym klonem GTA, z autami i strzelaninami, ale było się prawdziwym gangsterem. Potem poszli w kierunku kontrowersji, rozpierdolu i humoru, by teraz tworzyć mieszankę Matrixów, Star Treków i Supermanów. Największym minusem gry jest to, że nazywa się Saints Row, bo oceniam ją właśnie pod względem poprzednika. Jak słusznie zauważono w filmie niżej, ta gra była by dobra jako spin-off, czyli zupełnie nowa gra, w której występuje jedynie kilka postaci z poprzednich części, a nie jako kontynuacja Saints Row.

W moim odczuciu historia nakreślona w dodatku „Enter the Dominatrix” (pierwotnie był planowany do SR3, ale w trakcie tworzenia programiści doszli do wniosku, że z tego można stworzyć nową grę i zarobić więcej kasy – tak oto mamy SR4, ale dodatek w skromnej wersji został wydany do SR4) była by ciekawsza.

SR4 ma być ostatnią grą z obecnymi postaciami i wątkami, które były tworzone przez 10 lat, co można łatwo odczuć w grze, gdzie jest od cholery nawiązań do poprzednich części. Póki co o SR5 nie wiadomo nic, ale będą musieli rozpocząć jakąś nową historię, bo z tego gówna do którego weszli, wybrnąć się nie da (chyba, że w sposób absurdalny jak wspomniane już porwanie Johnny’ego przez kosmitów w SR3).

Stąd też z mojej strony gra otrzymuje tróję. Zastanawiam się, czy przy tworzeniu gry programiści choć raz się nie zatrzymali i powiedzieli „chwila, czy my idziemy w dobrym kierunku?”.

A oto fajny film o przemyśleniach co do SR4. W pełni zgadzam się z autorem. Warto posłuchać.