Kącik NC

Po niesamowitej Mafii 1 (którą zrecenzowałem po 10 latach na łamach murzyna) – niesamowitej za sprawą wciągającej fabuły (może poza wątkiem, że taksówkarz staje się mafiozo ), dopracowaniu wielu szczegółów oraz świetnej ścieżki fonicznej. Praktycznie nieznane wcześniej czeskie studio programistyczne z marszu zdobyło rozgłos, podejmuje rękawice z Rockstar Games, które za sprawą GTA 3 zostawiło konkurentów daleko w tyle.

Przypomnijmy sobie zresztą Mafię 1!

Gdy więc poszła informacja, że będzie kontynuacja (od tych samych twórców), oczekiwania były ogromne. I niestety, ale deweloperzy ich nie przeskoczyli. Stworzyli wprawdzie dobrą grę, ale nie była tym, czym pierwowzór, co potwierdzają choćby oceny na gry-online – Mafia 1: 9,4/10, Mafia 2: 8,2/10. Moim zdaniem brakowało „mafii w mafii”. Poniższa recenzja opiera się o moją drugą przygodę z Mafią 2.

Pierwsze momenty akcji, czyli udział naszego bohatera Vito w wojnie od razu daje graczu do zrozumienia, że gra idzie innym tokiem myślenia niż jedynka (w kierunku rynku amerykańskiego? – w końcu czeskie studio zostało dwa lata wcześniej kupione przez amerykańskie Take Two). Po wojnie wracamy do rodzinnego miasta i od razu zostajemy przywitani przez naszego kolegę od tańca i różańca. Cel drugiego rozdziału jest prosty – trzeba pokazać się matce, ale ile przyjemności sprawiło mi łażenie po okolicy i gadanie z napotkanymi ludźmi oraz obserwacja zachowań innych!

I wielka szkoda, że w kolejnych rozdziałach nie zdecydowano się pójść tym tropem… Chociaż w grze jest wiele drobnych dopracowań (roznoszenie gazet, odpadające kołpaki, uruchomione wycieraczki w czasie deszczu, zjeżdżanie kierowców na bok celem sprawdzenia stanu samochodu…), żaden z nich nie ma istotnego wpływu na gracza.

Fabuła jest zresztą jedną wielką sinusoidą – po powrocie z wojny zajmujemy się drobnymi rzeczami i gdy w końcu zaczyna się nam układać, trafiamy do więzienia. Gdy z niego wychodzimy, zaczynamy ponownie pracować na respekt i wstępujemy do mafii, ale brak tutaj zżycia z innymi gangsterami (poza oczywiście z Joe). W końcu ktoś się wkurzył i spalił dom Vito, gracz nie ma grosza przy sobie, coś tam robimy, znowu wpadka z przekrętem Henry’ego, szukanie na gwałt kasy i wielki finał.

Takie ciągłe wzloty i upadki moim zdaniem mocno zaszkodziły fabule. Dla porównania, w „jedynce” cały czas pięliśmy się w górę. Niby każda misja była schematyczna – stary dziad coś tam bajdurzy, bierzemy kumpli i idziemy po brońki oraz wóz, i ruszamy na miasto – ale doskonale pozwalało wczuć się w rolę mafii trzęsącej miastem.

Skoro już o fabule piszę – od początku miałem twórcom trochę za złe, że wpletli wątek Tommy’ego Angelo do gry w mocno przeciętny sposób. Co prawda tak samo kiedyś miałem za złe zakończenie Mafii 1 (bo jaki sens grać postacią, która w końcu zostanie zabita?), ale dziś powiem, że to było dosyć sprytne zwieńczenie fabuły z dosadnym morałem. Przedstawienie śmierci Angelo z perspektywy bohaterów Mafii 2 ma sens, mam jednak żal, że zostało to pokazane jako sposób dorobienia się kilku groszy dla mafiozów, nad którymi wisi groźba kulki w łeb. Wolałbym jakąś solidną podbudowę i w innym momencie gry…

Swoją drogą – czy już przy tworzeniu Mafii 1 padł pomysł o kontynuacji i powiązania gier poprzez scenę śmierci Angelo? Jeśli ktoś zna odpowiedź na to pytanie proszę o komentarz .

Tyle na temat fabuły. Ze strony graficznej jest naprawdę dobrze, nawet dziś, czyli 8 lat po premierze, do grafiki po prostu nie da się doczepić, a do tego gracze nvidii mają PhysX. Duży plusik także za mapę w wersji śnieżnej i letniej (to ślizganie się na zaśnieżonej drodze ). Gra dorobiła się także więcej piosenek, które mimo że pochodzą z lat 50. ubiegłego wieku, powinniśmy część rozpoznać. Podobały mi się także wspomniane wcześniej rozmaite dopracowania, a fajnym i dosyć oryginalnym akcentem było zbieranie okładek Playboya – RIP Hugh. Miłym dodatkiem było umieszczenie zeznań Angelo na ekranach ładowania, chociaż przy szybko wczytującej się grze niewiele przeczytamy . Na minus niestety duży regres inteligencji policji, którzy właściwie przestali być zainteresowani wykroczeniami gracza, niewykorzystany potencjał telefonu, brak trybu swobodnego poruszania się po mieście. Mieszane odczucia mam do ruchu drogowego, bo z jednej strony włączanie się do ruchu z różnych pasów przebiega wyjątkowo płynnie, z drugiej, jak chyba w każdej grze z dużym światem, komputerowi kierowcy mają tendencję do bezsensownej zmiany pasa ruchu, szczególnie gdy pędzimy pustym pasem zawrotną prędkością. Kompletnie skaszaniono system HP. Niby mamy 100% życia i życie się samo po kilku sekundach uzupełnia, jednak uzupełnienie to jest tylko do niewielkiego poziomu, a w trakcie misji rzadko kiedy znajdziemy przekąski, którymi przywracamy pasek życia do koloru zieleni. Wygląda to więc tak, że rozpoczynając misję z pełnym paskiem, dostaniemy kilka kulek i nasz stan życia będzie gdzieś na 50%. Od tego momentu musimy się chować za wszystkim, bowiem dwa strzały i bohater zginie, więc resztę misji właściwie przechodzimy mając 1-50% HP… Ale misję przejdziemy.

Gra doczekała się także kilku dodatków DLC, których ideę będę zawsze krytykować, bo to żywy wyzysk i śmianie się w twarz gracza (OT: bezczelność by przed premierą Far Cry 5 już mówić o płatnych dodatkach). Dwa dodatki z przygodami Jimmy’ego wyłączyłem tak szybko jak włączyłem, ale wątek Joe wydawał mi się być interesujący i tak na początku było, bo rozwikłaliśmy sprawę z wkopaniem Vito do więzienia. Potem natomiast było marnie, misje nudne, frustrujące, bez jakiejkolwiek podbudowy (statyczny ekran z obrazkiem za odprawę przed-misyjną) i bezsensowny czasomierz. Zapewne chodziło tutaj o rywalizowanie z innymi graczami, ale jak można rywalizować, gdy gra nie zachęca do zabawy? Jak dla mnie wspomniane DLC jakością wykonania przypominają darmowe modyfikacje do GTA dodające misje.

Ode mnie gra dostaje 4 z małym +. Gra jest dobra, ale stać ją było na więcej i prawdopodobnie miała być bardziej dopracowana, co zobaczymy na poniższym filmie przedstawiającym fragmenty pokazu możliwości wczesnej wersji gry. Ciekawy jest także komentarz pod filmem – zamieszczam.